TILBURG – Hij is groot en lelijk, maar de bezitter is er enorm trots op. Erik Brouwer heeft de Nico Scheepmaker Beker gewonnen met zijn boek ‘Spartacus’. De prijs is een eerbetoon aan de journalist Scheepmaker die veel heeft veranderd in de sportwereld.
Voor Brouwer was het schrijven van het boek iets specialer dan normaal. In 1908 nam zijn overgrootvader Emanuel Brouwer, als lid van de Amsterdams-joodse turnvereniging Spartacus, deel aan de Olympische Spelen. Dit was natuurlijk de perfecte aanleiding voor zijn nieuwe boek.
Tijdens de presentatie van het juryrapport kreeg Erik Brouwer pas laat door dat hij de gelukkige was. “Ik had het echt niet verwacht, hoe cliché dat ook klinkt. Een vriend van mij was jurylid, die liet geen woord los. Ook had ik het niet verwacht omdat het volgens mij geen echt sportboek is. Het gaat veel over bijvoorbeeld de aanloop van de oorlog.” De juryleden vinden het een heel bijzonder verhaal. Marjolein te Winkel, journalist en jurylid, eert onder andere zijn goede, waardevolle research. “Het verhaal was totaal onbekend bij de familie. Het is heel compleet geschreven en erg prettig leesbaar. Je wordt er in meegenomen, het gaat echt leven. Dat is bijzonder, aangezien het zo’n honderd jaar geleden is.”
Brouwer is, nadat hij te weten kwam over het sportverleden van zijn overgrootvader, samen met zijn eigen vader het turnarchief ingedoken. Zij vonden dagboeken waarin alles werd bijgehouden, tot de hoeveelheid drank en sigaren aan toe. “Het was wel lastig om over mijn eigen familie te schrijven. We hebben dingen gevonden die niet zo leuk zijn om te lezen. Zijn moeder en een paar zusjes zaten bijvoorbeeld in een krankzinnigenhuis. Uiteindelijk heb ik toch besloten om te citeren uit het rapport.” De dochter van zijn overgrootvader leeft nog. Zij had in het begin wel moeite met het uitbrengen van de familiegeheimen, maar gelukkig voor de schrijver is zij weer bijgedraaid. “Er zit veel armoede in het boek, maar ook veel vrolijkheid. Ik heb erg veel lol gehad om mijn overgrootvader, ik hoop dat dit plezier terug te vinden is in mijn verhaal.”
donderdag 29 april 2010
maandag 26 april 2010
"Je hoort overal waar je loopt: tak, tak, tak"
Conny Mus, RTL-correspondent Midden-Oosten over matke.
TILBURG - Sport en ontspanning in Israël. Dat lijkt een vreemde combinatie. Israël is vaak in het nieuws als het land met veel bombardementen. Toch wordt ook daar gesport volgens Conny Mus, al ruim twintig jaar verslaggever bij RTL Nieuws in het Midden-Oosten.
“Het allerleukste vind ik persoonlijk de nationale strandsport: matke. Dat speel je met een houten plankje dat te vergelijken is met een tafeltennisbatje, en een hol balletje dat iets kleiner is dan een tafeltennisballetje. Je staat met z’n tweeën op 20 meter afstand van elkaar. Je speelt de bal zo vaak en zo hard mogelijk over, hierbij worden snelheden van 150 kilometer per uur gehaald. Het is werkelijk ongelofelijk als je in Israël naar het strand gaat. Je ziet ze overal spelen en waar je ook loopt hoor je: ‘tak, tak, tak’. Er is geen ander land te vinden waar je dat in zulke extreme mate ziet. Ze zijn nu bezig om matke internationaal te maken, uiteindelijk willen ze het zelfs een Olympische sport maken. Dat is fantastisch leuk om te zien. Toch worden er geen wedstrijden gehouden. Af en toe organiseren ze een internationaal toernooitje, maar dat is niet echt groot. Ik heb matke wel eens gespeeld, maar ik ben er niet goed in. Het is slopend, op het strand in die hitte, en het hoeft bij mij allemaal niet zo hard te gaan. Ik ben meer van het slappe overtikken.
Ik houd overigens van fietsen. Tien of vijftien jaar geleden had ik absoluut ‘nee’ gezegd als je me had gevraagd of er fietsen waren in Israël, maar nu… Het is enorm in opkomst, echt iets van de laatste jaren. Je ziet steeds meer fiets- en mountainbikeclubjes, wielerploegen à la Tour de France met alles erop en eraan inclusief de kostuumpjes. Het is natuurlijk niet te vergelijken met het niveau in Nederland. Er zijn bijvoorbeeld geen faciliteiten zoals fietspaden of fietsenrekken. Het valt me wel erg op dat het een onderdeel van het weekend is geworden, een soort uitje. Zo zijn er steeds meer fietsverhuurders in Jeruzalem en Tel Aviv. Je komt fietsers ook steeds vaker tegen in het verkeer. Niet als vervoersmiddel hoor, Israëliërs zijn sowieso buitengewoon slechte chauffeurs. Dan bedoel ik ook echt levensgevaarlijk, je wordt er zelfs voor gewaarschuwd. Toen ik zelf hier net was, in 1982, heb ik mijn racefiets meegenomen. Die heb ik na een maand verkocht omdat ik dacht: Dit overleef ik nooit. Verschrikkelijk! Je gaat een stuk fietsen en onderweg denk je: Ik had al drie keer dood kunnen zijn. Maar dat was toen, het wordt nu gelukkig beter. Al blijft het in Jeruzalem wel moeilijk. Die stad ligt in de bergen op 800 meter hoogte, met geen enkele rechte weg maar wel van hoog naar beneden. Vergeet niet dat het in dit soort landen in de maanden juli en augustus zo ongeveer 40 graden is. Ga dan maar eens een stukje rijden, daar moet je conditie voor hebben. Je gaat ongetraind echt niet voor je lol een stukje naar je werk fietsen. Je komt daar dood aan. Geloof me, dat is echt niet gemakkelijk.”
(23-04-2010)
TILBURG - Sport en ontspanning in Israël. Dat lijkt een vreemde combinatie. Israël is vaak in het nieuws als het land met veel bombardementen. Toch wordt ook daar gesport volgens Conny Mus, al ruim twintig jaar verslaggever bij RTL Nieuws in het Midden-Oosten.
“Het allerleukste vind ik persoonlijk de nationale strandsport: matke. Dat speel je met een houten plankje dat te vergelijken is met een tafeltennisbatje, en een hol balletje dat iets kleiner is dan een tafeltennisballetje. Je staat met z’n tweeën op 20 meter afstand van elkaar. Je speelt de bal zo vaak en zo hard mogelijk over, hierbij worden snelheden van 150 kilometer per uur gehaald. Het is werkelijk ongelofelijk als je in Israël naar het strand gaat. Je ziet ze overal spelen en waar je ook loopt hoor je: ‘tak, tak, tak’. Er is geen ander land te vinden waar je dat in zulke extreme mate ziet. Ze zijn nu bezig om matke internationaal te maken, uiteindelijk willen ze het zelfs een Olympische sport maken. Dat is fantastisch leuk om te zien. Toch worden er geen wedstrijden gehouden. Af en toe organiseren ze een internationaal toernooitje, maar dat is niet echt groot. Ik heb matke wel eens gespeeld, maar ik ben er niet goed in. Het is slopend, op het strand in die hitte, en het hoeft bij mij allemaal niet zo hard te gaan. Ik ben meer van het slappe overtikken.
Ik houd overigens van fietsen. Tien of vijftien jaar geleden had ik absoluut ‘nee’ gezegd als je me had gevraagd of er fietsen waren in Israël, maar nu… Het is enorm in opkomst, echt iets van de laatste jaren. Je ziet steeds meer fiets- en mountainbikeclubjes, wielerploegen à la Tour de France met alles erop en eraan inclusief de kostuumpjes. Het is natuurlijk niet te vergelijken met het niveau in Nederland. Er zijn bijvoorbeeld geen faciliteiten zoals fietspaden of fietsenrekken. Het valt me wel erg op dat het een onderdeel van het weekend is geworden, een soort uitje. Zo zijn er steeds meer fietsverhuurders in Jeruzalem en Tel Aviv. Je komt fietsers ook steeds vaker tegen in het verkeer. Niet als vervoersmiddel hoor, Israëliërs zijn sowieso buitengewoon slechte chauffeurs. Dan bedoel ik ook echt levensgevaarlijk, je wordt er zelfs voor gewaarschuwd. Toen ik zelf hier net was, in 1982, heb ik mijn racefiets meegenomen. Die heb ik na een maand verkocht omdat ik dacht: Dit overleef ik nooit. Verschrikkelijk! Je gaat een stuk fietsen en onderweg denk je: Ik had al drie keer dood kunnen zijn. Maar dat was toen, het wordt nu gelukkig beter. Al blijft het in Jeruzalem wel moeilijk. Die stad ligt in de bergen op 800 meter hoogte, met geen enkele rechte weg maar wel van hoog naar beneden. Vergeet niet dat het in dit soort landen in de maanden juli en augustus zo ongeveer 40 graden is. Ga dan maar eens een stukje rijden, daar moet je conditie voor hebben. Je gaat ongetraind echt niet voor je lol een stukje naar je werk fietsen. Je komt daar dood aan. Geloof me, dat is echt niet gemakkelijk.”
(23-04-2010)
donderdag 22 april 2010
"Hey! Hier rechts van je!"
TILBURG – Teleurgesteld staan supporters van het Nederlandse ijshockeyteam buiten na te praten over de wedstrijd. Er is kansloos verloren: 9-2 voor Oekraïne. “Ik had het ook niet echt verwacht hoor, Oekraïne is wel heel goed, maar toch is het jammer. Al denk ik wel dat we de volgende wedstrijden een grotere kans hebben om te winnen, vooral tegen Servië en Litouwen”, zegt een fan.
Tijdens de wedstrijd moedigen de fans het team enthousiast aan. Een van de supporters vertelt over wat er zo geweldig is aan de sport. “Tot mijn tiende was ik een echte voetbalfan, maar na mijn eerste ijshockeywedstrijd was ik verkocht.” De lachrimpels rond de ogen van de man fonkelen terwijl hij praat. “Het is gewoon de sfeer, in tegenstelling tot voetbal is het bijvoorbeeld mogelijk om…” hij maakt zijn zin niet af. Een harde beuk van een Nederlander leidt hem af. “Ai, dat doet pijn. Sorry, ik wilde zeggen dat je hier makkelijker een praatje kan maken met de spelers dan bij voetbal. En ja, natuurlijk het ijs hè? Dat blijft me fascineren.” Nederland scoort. Ondanks dat het de 2-8 is, gaat het publiek los. De puck wordt na een eerste mislukte poging in de rebound erin getikt. “Dit is toch prachtig?” roept de man. Al kunnen de fans hier niet te lang van genieten, Oekraïne is te sterk en Nederland staat dan ook al vanaf het begin achter. Het is pijnlijk en een klein beetje vernederend om te zien hoe relaxed de Oekraïners elkaar subtiele schouderklopjes geven bij elk gescoorde punt.
De Oranjespelers zijn beschermd met een enorm groot en dik pak in de kleuren wit, blauw en oranje. Aan de overkant staan de Oekraïners in de schreeuwende kleuren van hun vlag: blauw en geel. De Oekraïners zijn van begin af aan fel, ze kiezen direct voor de aanval. Het publiek is af en toe opvallend stil als de Oekraïners in actie zijn. De Nederlandse strijders reageren fel door de puck af te pakken en een aanvalspoging te doen. Het opgezweepte publiek roept enthousiast in koor ‘Aaaaah!’ als Oranje het doel net mist.
Ondanks het verlies was de sfeer niet slecht, ook volgens Mike Dalhuisen speler van de Nederlandse ploeg. Hij vertelt na de wedstrijd: “Het publiek was redelijk rustig, maar dat komt waarschijnlijk omdat we zoveel verliezen. Toch bleef het publiek ons aanmoedigen, leuk is dat hè? Dat het uitverkocht was maakt het natuurlijk wel wat spannender.” De Nederlandse beste speler van de wedstrijd, Nick de Jong, is trots op zijn team. “Ik vind dat we vrij sterk hebben gespeeld. We werken hard en ik zie alles eigenlijk wel positief tegemoet.”
De Nederlandse supporters worden tijdens de wedstrijd opgejut door de heftige reacties van team Nederland. ‘Hey! Hier, rechts van je!’ is regelmatig te horen. Het ijs onder de schaatsen spat omhoog van de scherpe bewegingen. Een echte fan inclusief Nederlands ijshockeyshirt, oranje sjaal en idem dito pet vertelt: “Ik vind het eigenlijk heel rustig vandaag. Het is in ieder geval wel al beter dan gisteren, toen was het al helemaal dood. Ik hoop dat de tribune straks nog wat meer loskomt.” Alsof zijn gebeden worden verhoord, komen er steeds meer kreten vanuit het publiek zoals ‘Jaaaa, mooi!’ wanneer een Oekraïner wordt gevloerd. Dat wil alleen niet echt helpen, er worden veel slordige fouten gemaakt. Het vurige temperament van de Nederlanders komt terug nadat een punt van Oekraïne is afgekeurd. En niet zonder resultaat: er wordt gescoord. De spelers omhelzen elkaar, de Oranje fans springen massaal op en juichen. “Ja, zie je, ze kunnen het heus wel!” zegt een man in pak. Aan de overkant staan vier meisjes gekleed in oranje met diezelfde kleur pompons enthousiast te juichen.
De laatste vijf minuten gaan er hard aan toe. De wanden bewegen heftig heen en weer van het gebeuk en het ijs schiet weer omhoog. De mensen op de tribune zijn gefocust op de wedstrijd, alsof ze hun adem inhouden. Dan is het afgelopen, Oekraïne heeft gewonnen. Nadat de beste spelers van de wedstrijd bekend zijn gemaakt, Nick de Jong en Kostyantyn Kasianchuk, wordt het volkslied van Oekraïne afgespeeld. De mannen kijken plechtig naar de vlag van Oekraïne die omhoog wordt gehesen. Hopelijk zal daar donderdag de Nederlandse vlag hangen.
(21-04-2010)
Tijdens de wedstrijd moedigen de fans het team enthousiast aan. Een van de supporters vertelt over wat er zo geweldig is aan de sport. “Tot mijn tiende was ik een echte voetbalfan, maar na mijn eerste ijshockeywedstrijd was ik verkocht.” De lachrimpels rond de ogen van de man fonkelen terwijl hij praat. “Het is gewoon de sfeer, in tegenstelling tot voetbal is het bijvoorbeeld mogelijk om…” hij maakt zijn zin niet af. Een harde beuk van een Nederlander leidt hem af. “Ai, dat doet pijn. Sorry, ik wilde zeggen dat je hier makkelijker een praatje kan maken met de spelers dan bij voetbal. En ja, natuurlijk het ijs hè? Dat blijft me fascineren.” Nederland scoort. Ondanks dat het de 2-8 is, gaat het publiek los. De puck wordt na een eerste mislukte poging in de rebound erin getikt. “Dit is toch prachtig?” roept de man. Al kunnen de fans hier niet te lang van genieten, Oekraïne is te sterk en Nederland staat dan ook al vanaf het begin achter. Het is pijnlijk en een klein beetje vernederend om te zien hoe relaxed de Oekraïners elkaar subtiele schouderklopjes geven bij elk gescoorde punt.
De Oranjespelers zijn beschermd met een enorm groot en dik pak in de kleuren wit, blauw en oranje. Aan de overkant staan de Oekraïners in de schreeuwende kleuren van hun vlag: blauw en geel. De Oekraïners zijn van begin af aan fel, ze kiezen direct voor de aanval. Het publiek is af en toe opvallend stil als de Oekraïners in actie zijn. De Nederlandse strijders reageren fel door de puck af te pakken en een aanvalspoging te doen. Het opgezweepte publiek roept enthousiast in koor ‘Aaaaah!’ als Oranje het doel net mist.
Ondanks het verlies was de sfeer niet slecht, ook volgens Mike Dalhuisen speler van de Nederlandse ploeg. Hij vertelt na de wedstrijd: “Het publiek was redelijk rustig, maar dat komt waarschijnlijk omdat we zoveel verliezen. Toch bleef het publiek ons aanmoedigen, leuk is dat hè? Dat het uitverkocht was maakt het natuurlijk wel wat spannender.” De Nederlandse beste speler van de wedstrijd, Nick de Jong, is trots op zijn team. “Ik vind dat we vrij sterk hebben gespeeld. We werken hard en ik zie alles eigenlijk wel positief tegemoet.”
De Nederlandse supporters worden tijdens de wedstrijd opgejut door de heftige reacties van team Nederland. ‘Hey! Hier, rechts van je!’ is regelmatig te horen. Het ijs onder de schaatsen spat omhoog van de scherpe bewegingen. Een echte fan inclusief Nederlands ijshockeyshirt, oranje sjaal en idem dito pet vertelt: “Ik vind het eigenlijk heel rustig vandaag. Het is in ieder geval wel al beter dan gisteren, toen was het al helemaal dood. Ik hoop dat de tribune straks nog wat meer loskomt.” Alsof zijn gebeden worden verhoord, komen er steeds meer kreten vanuit het publiek zoals ‘Jaaaa, mooi!’ wanneer een Oekraïner wordt gevloerd. Dat wil alleen niet echt helpen, er worden veel slordige fouten gemaakt. Het vurige temperament van de Nederlanders komt terug nadat een punt van Oekraïne is afgekeurd. En niet zonder resultaat: er wordt gescoord. De spelers omhelzen elkaar, de Oranje fans springen massaal op en juichen. “Ja, zie je, ze kunnen het heus wel!” zegt een man in pak. Aan de overkant staan vier meisjes gekleed in oranje met diezelfde kleur pompons enthousiast te juichen.
De laatste vijf minuten gaan er hard aan toe. De wanden bewegen heftig heen en weer van het gebeuk en het ijs schiet weer omhoog. De mensen op de tribune zijn gefocust op de wedstrijd, alsof ze hun adem inhouden. Dan is het afgelopen, Oekraïne heeft gewonnen. Nadat de beste spelers van de wedstrijd bekend zijn gemaakt, Nick de Jong en Kostyantyn Kasianchuk, wordt het volkslied van Oekraïne afgespeeld. De mannen kijken plechtig naar de vlag van Oekraïne die omhoog wordt gehesen. Hopelijk zal daar donderdag de Nederlandse vlag hangen.
(21-04-2010)
zaterdag 17 april 2010
Van poppetje naar Roadburn chick
Donderdag is het vierdaagse Roadburn festival begonnen. Vanuit heel de wereld komen mensen naar Tilburg om dit metal evenement te beleven. Wat is Roadburn precies en vooral… Hoe zijn de festivalgangers?
Gemaakt door Elisa van den Broek en Nikki Buitendijk.
Gemaakt door Elisa van den Broek en Nikki Buitendijk.
donderdag 15 april 2010
Scrabblelen met Lady Gaga
Jongeren aan het scrabblelen krijgen… Gaat dat lukken? De makers van Scrabble hopen van wel met hun nieuwe versie Scrabble Trickster. Plaats-, merk- en artiestennamen mogen dan ook neergelegd worden. Hoe denkt de echte scrabble die hard over deze nieuwe, hippe versie?
Gemaakt door Elisa van den Broek en Nikki Buitendijk.
maandag 5 april 2010
De rechten van de student
Vier studenten van de rechtenstudie aan de Radbout Universiteit Nijmegen vonden het wel eens tijd voor een Rechtswinkel in Oss. Tijd om op te komen voor ‘de gewone man’, maar ook om hun kennis over de wet te gebruiken in het voordeel van onwetende mensen. Ze nemen hun project zo serieus, dat ze allen een maand studiefinanciering erin hebben gestoken. Alexander Thijssen, voorzitter van de stichting, vertelt ons meer.
(klik hier als je niets kunt zien)
Vanaf mei is de rechtswinkel in Oss geopend. Dus, heb je last van een corrupte huisbaas of wordt je zwaar onderbetaald? Wij van GeR weten nu waar we naar toe moeten.
(klik hier als je niets kunt zien)
Vanaf mei is de rechtswinkel in Oss geopend. Dus, heb je last van een corrupte huisbaas of wordt je zwaar onderbetaald? Wij van GeR weten nu waar we naar toe moeten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
